Recynzyjo: Twardoch – “Krōl”. Twardoch – krōl!

przez Mateusz Sebastian
Szczepan Twardoch, "Król", recenzja - bele kaj, blog podróżniczy po śląsku

Ni mōm za wiela czasu na czytanie ksiōnżek. Tōż czytōm zaôbycz we metrze – 12 minut dziynnie tam, a 12 minut nazot jak jada do roboty. Tak żech se to nasztelowoł i ôd poru miesiyncy tego sie trzimia. Czamu bez ôstatnie tydnie było mi ajnfach żol, że rajza do roboty niy trwie dużyj abo że do tej roboty niy musza jechać dwa, trzi razy do dnia? Wszyjsko skirz jednego Ślōnzoka. Hanysa ze krwie a kości, kery je na nojlepszej sztrece ku tymu, coby na dugie lata ôstoć nojlepszy spōłczesnym autorym, kery pisze po polsku.

Szczepōn Twardoch, bo ô nim godōm, pedzioł kedyś we wywiadzie, że “niy lubi pisać, lubi mieć napisano ksiōnżka” (wywiad “Jeżech stōnd” dlo Gryfnie). Jo mōm gynau tak samo, jak Pōn Szczepōn – lubia, jak ôn mo już napisano ksiōnżka.

Niy czytołech przōdzij żodnego tworu pisorza ze Pilchowic. Niy znōm wszyndzi chwolōnego “Dracha”, ani fol razy nagradzanej “Morfiny”. Ale pora razy trefiłech ôstatnio na zdanie, że “Krōl” je dobry, ale te dwa spōmniane tytuły mocka lepsze. Tōż to muszōm być richtich majstersztiki, bo nojnowszo powiyść Twardocha to je hit, kery mie wciōngnył bardzij, jak seriale na Netflixie. A to już je cosik.

Szczepan Twardoch, "Król", recenzja - bele kaj, blog podróżniczy po śląsku

We “Krōlu” je wszyjsko, na co sie czeko przi czytaniu spōłczesnej literatury. Akcyjo, historyjo, zamotlanie, ôstudy, głōwny bohatyr niy do przepōmniynio i – no toć – przōnie. I gynau na te dwa ôstatnie elymynty trza dać ôsobliwy pozōr.

Jakub Szapiro, nojwożniyjszo persōna. Bohatyr. Szportowiec. Gizd. Żyd. Mordyrz. Ftoś, skirz kogo je nōm gupio, jak ta ksiōnżka czytōmy. Chop zabijo, ôszydzo, budzi hrōza, a my – faceci – i tak chcymy być jak ôn. Baby ô takim chopie blyndzōm, ale przi takimu tyż by żodno niy chciała być. Mōmy to bodej kajś głymboko skukane we DNA, że choby niy wiadomo jak persōna była zło, to moc podziwiōmy zawdy. Ale Szapiro mo tyż pora cechōw, kere idzie pochwolić. Jedna to na isto przipantanie do… hajmatu? Chałpy? A mōno do włodzy, kere ôn mo, ale yno tak lokalnie? Jedno wiymy na zicher, Jakub przaje przedwojynnej Warszawie jak żodnymu na świecie.

I to je gynau przōnie, kere je pokozane we “Krōlu” we nojlepszy możliwy spusōb. Przeczytejcie, spokopicie. Relacyjo Szapiry ze Warszawōm to je definicyjo przōnia.

Ale feler zrobi tyn, fto pōmyśli se terozki, że “Krōl” to je rōmantyczno powiyść, we kerej przajanie gro głōwno rola. Oj niy, cołkij akcyji deferuje… krew. I miszōng gorzoły ze naroktykami. Brōń polno, piyńści i galantny burdel. Gangsterski, warszawski, polsko-żydowski świot ôpisany je bez autora we spusōb ôstry, czasym i drastyczny. Akcyjo je we nim gibko i dynamiczno, tōż ôd kolejnych rozdziałōw niy idzie sie ôdtargać. Gynau na to licza zawdy, jak siadōm do jakijś ksiōnżki.

Szczepan Twardoch, "Król", recenzja - bele kaj, blog podróżniczy po śląsku

We ksiōnżce je jeszcze Bernsztajn. I Kaplica, i Pantaleon, i Ryfka. Ukozujōm sie tyż miana wszeôbecne, jak Ignacy Mościcki abo Edward Rydz-Śmigły. Twardoch je majstrym wyônaczanio, charakteryzowanio i rozwijanio postaci. Ku tymu, dowo sie do pisanio richtich doskōnale prziszykowany – ôd niego wiydza na tymaty historyczne musi być srogo. To, jako ôsadził persōny fikcyjne miyndzy tymi realnymi ze historyje to je klasa. No i tyn sztil, kerego żodyn niy podrobi, chocioż na isto poru by sie znojdło takich, co by to zrobić chciało. W tym i jo.

Pōnie Szczepōnie, chapeus baux.


Wiyncyj recynzyji i inksze bliki na “Krōla”: lubimyczytac.pl

Inne interesujące teksty:

Ta strona używa ciasteczek oraz zewnętrznych skryptów dla lepszego dostosowania treści do użytkownika. W Polityce Prywatności znajdziesz informacje o tym, jakie ciasteczka i skrypty są używane, oraz jaki wpływ mają na twoją wizytę na stronie. W każdej chwili możesz zmienić swoje ustawienia. Nie wpłynie to na twoją wizytę na stronie. OK Polityka Prywatności